Każda z epok charakteryzowała się własnym stylem, który odbijał się nie tylko na literaturze danego okresu, ale również na budynkach wznoszonych w jego trakcie. Motyw rokokowy nie jest wyjątkiem. Miał on swoich wiernych zwolenników, choć nieco różnił się w zależności od kraju, w jakim występował.
Styl rokoko- początki
Jako czas rozkwitu rokoka oraz okres jego świetności, uznaje się lata 1720-1780. Właśnie wtedy jego motywy miały silny wpływ na malarstwo czy literaturę. Nie można jednak zapomnieć o stylu rokokowym w architekturze, gdzie odgrywał on główną rolę. To właśnie w ornamentyce i aranżacji wnętrz widać pozostawiony przez nie ślad.
Niektórzy łączą rokoko z końcową fazą baroku, gdyż miały one miejsce w tym samym okresie czasowym. Jest to jednak błąd, ponieważ te dwa style nie tylko do siebie nie pasowały, jak wręcz były swoimi własnymi przeciwieństwami. Tam, gdzie barok stawiał na monumentalizm i pompatyczność, tak rokoko w architekturze charakteryzowało się kameralnością, bogatymi zdobieniami i egzotycznymi motywami.
Charakterystyczne cechy nurtu rokokowego
Jak już zostało wspomniane, Rokoko cechowała lekkość i dbałość o najmniejsze szczegóły. Budowle miały rezygnować z ogromnych fasad, w zamian skupiając się na wykończeniach i bogatym zdobnictwie. Co prawda nie wszystko udało się zmienić od razu. Zwłaszcza w początkowej fazie, z zewnątrz budowle wciąż miały w sobie sporo z klasycyzmu, to jest motywów zaczerpniętych jeszcze z epoki starożytnej. Za to wnętrza stawiały już na subtelność i miłe dla oka dekoracje.
Czymś, co jeszcze wyróżniało rokoko w architekturze, była ornamentyka, w której to często pojawiały się motywy rocaille oraz chinoiserie/ Pierwszy z nich obejmował zdobienia w kształcie muszli, fal czy płomieni. Z kolei drugi odnosił się do motywów egzotycznych, takich jak kwiaty, owoce czy inne zdobienia roślinne.
Rokoko w państwach Europy
Choć pod nazwą rokoko krył się jeden nurt powszechny w szeroko rozumianej sztuce, to różnił się on w zależności od kraju. Najbardziej rozpowszechnił się na terenie Francji, gdzie zresztą się narodził. W późniejszym okresie równie chętnie sięgali po niego Niemcy. Nawet w Polsce można znaleźć kilka przykładów budowli utrzymanych właśnie w tym stylu.
W czym jednak widoczne były te różnice?
Rokoko francuskie
We Francji swoją uwag skupiono głównie na wnętrzach budynków. To tam występowały powszechne dla tego nurtu zdobienia. Pokoje nie były już tak ogromne. Stawiano bowiem raczej na jakość, a nie wielkość. W epoce rokokowej nawet meble były inne. Charakteryzowały się chociażby powykręcanymi nóżkami czy podłokietnikami. A to wszystko, aby wpasować się wysublimowany wnętrze, gdzie przesiadywali bogaci państwo wraz ze swoimi gośćmi.
Monumentalne rezydencje oraz wille zostały zastąpione przez pałacyki miejskie zwane Hôtels. Popularność zyskiwały również Maisons de plaisance. Były to równie niewielkich rozmiarów domki, które służyły arystokracji za miejsce, gdzie mogli oni wyjechać i odpocząć. Wznoszone je zarówno w miastach, jak i poza nimi.
Rokoko niemieckie
Motyw ten w architekturze niemieckiej obejmował już nie tylko same wnętrza, ale również ich zewnętrzny wygląd. Architekci skupili się na tym, by już na pierwszy rzut oka, postronny obserwator mógł rozpoznać, że właśnie patrzy na budynek w stylu rokokowym.
Typowymi budowlami dla tego właśnie motywu, są utrzymane do dziś zespoły budynków takie jak chociażby Zwinger czy Amalienburg. Poza takimi kompleksami rokoko w architekturze niemieckiej obejmowało również pałace, teatry, ogrody, letnie rezydencje czy nawet kościoły.
W Bawarii styl rokokowy zyskał sław dziki twórczości Josepha Effenera oraz Jeana-Françoisa de Cuvilliésa. Byli to słynni architekci, którzy na terenie Niemiec rozpowszechnili rokoko w architekturze. Drugi z wymienionych zroił to chociażby, poprzez przeb
Do Bawarii styl rokokowy przyniosła twórczość . Ten ostatni podjął się przebudowy pałacu elektorskiego (Residenz) w Monachium i wybudowania przy niem nowego teatru (Residenztheater). Kolejnym przedsięwzięciem architekta był kompleks parkowo-ogrodowy z letnią rezydencją elektora, tzw. Nymphenburg.
